Blog: De mentale uitdaging bij het revalideren na een enkelbreuk
Bij revalideren denken we vaak aan het fysieke herstel bij een opgelopen blessure, maar hoe snel iemand echt weer kan deelnemen aan de maatschappij is afhankelijk van meer factoren dan het fysieke herstel alleen.
Acht weken geleden kreeg ik een golfsurfongeluk in Zuid-Afrika. Met een schuin oog kijkend naar mijn enkel realiseerde ik me dat de komende dagen, weken, naar nu blijkt maanden er anders uit zouden gaan zien dan ik voor ogen had. De medische diagnose: een trimalleolaire enkelfractuur. Het betrof drie breuken, waarvan één instabiel; er was met spoed een operatie nodig om de botten weer in goede stand te zetten. Spoed, omdat er zenuwen en bloedvaten door de enkel lopen, die beschadigd kunnen worden als de botdelen niet in de juiste positie staan. Na een geslaagde operatie zonder complicaties keerde ik terug naar Amsterdam.
Mentaal voelde ik me sterk; de operatie was goed gegaan, ik was goed verzekerd en werd uitstekend bijgestaan door de vakkundige artsen, de verzekeringsmaatschappij en medereizigers vanaf het moment dat het ongeluk plaats had gevonden. Ik was vastberaden de herstelduur waar mogelijk tot een minimum te beperken. De fysieke pijn was te bestrijden met de halve apotheek aan medicijnen die ik had meegekregen. Dat het hem met name zat in de mentale uitdaging moest nog blijken.
Er is verbazingwekkend veel te lezen over onderzoeken die zijn gedaan naar factoren die effect hebben op fysiek herstel terwijl de rol van mentaal herstel relatief onderbelicht blijft. Factoren als voeding, hydratatie, slaap en beweging betreffen vooral het fysieke aspect, al wordt er ook effect op het mentale brein verondersteld. Voor optimaal mentaal herstel betekent dit in de praktijk het zo veel mogelijk beperken van je negatieve gedachten en gevoelens. Omdenken en negatieve gedachten proberen om te zetten in positieve gedachten en kleine successen vieren zijn in dit proces belangrijk. Het einddoel kan ver lijken en stilstaan bij de kleine stapjes vooruit dragen voor mij bij aan het vasthouden van een positieve mindset.
Vanaf het moment dat ik thuis ben gestart met revalideren en afhankelijk werd van de hulp van anderen, mijn rolstoel en krukken, heb ik gemerkt dat een aantal factoren essentieel is om me mentaal goed te voelen: inlevingsvermogen van de mensen in mijn directe omgeving, duidelijke communicatie over het revalidatietraject vanuit de kant van de artsen en de fysiotherapeut en concrete doelen stellen, leren vertrouwen op dat wat nog heel is en voor mij persoonlijk vooral deze: controle loslaten, je kunt niet anders. Ik kan tot op een zekere hoogte invloed uitoefenen op de snelheid van mijn herstel, maar niet zo veel als ik zou willen.
De mindfulness-sessies, motiverende podcasts, via oefeningen mijn enkel regelmatig blijven bewegen, openheid over wat er speelt naar de mensen die dichtbij me staan en om hulp vragen dragen bij aan een voorspoedig herstel. Rust houden biedt tegelijkertijd ook ruimte voor reflectie, en voor onthaasten, minder gejaagd leven. Vaak regeert de waan van de dag en worden pijnlijke situaties ontvlucht door te sporten, televisie kijken of een andere vorm van afleiding die dient als uitlaatklep. In mijn ogen is deze periode van reflectie enorm waardevol en zorgt ervoor dat ik in verbinding sta met mezelf, een stap terug doen is lang zo slecht niet. Daarbij hoeft het allemaal niet zo snel, en accepteren dat er momenten van frustratie, pijn en verdriet zijn is de weg van de minste weerstand. Loslaten en geduld hebben…het komt goed.
Samenwerken, aanvullen of meer weten?
- Bekijk onze thema-pagina mentale balans
- Lees meer over Positieve Gezondheid in ons Kennislab
- Lees meer over de rol van mentale aspecten bij het revalideren na een blessure